Hak kelimesi, Arapça hukuk kelimesinin tekil hâlidir. İnsanların yaşam hakkı başta olmak üzere birçok hakkı vardır. Kişinin hakkının elinden alınması ya da hakkı olanın başka birine verilmesi… İşte bu yaşadığımız şey, haksızlıktır.

Haksızlıklara karşı insanların tepkileri farklıdır. Bu durum ekonomik bağımlılık, kültür gibi durumlara göre de değişkenlik gösterebiliyor tabi ki... Ülkemizde haksızlığa başkaldırı, bireysel değil gruplar halinde gerçekleşiyor. İnsan kendisine haksızlık yapıldığında susabiliyor ama yanına kendisiyle aynı görüşte birilerini aldığında yani haksızlık grubunu bulunca isyan edebiliyor. Yani kişi haksızlığa karşı gelebilmek için yanına birilerini arıyor.

İnsanların vicdan terazisi farklı işler. Bu terazide, 2 yaşında bir bebeğin öldürülmesi, 40 yaşında bir yetişkinin öldürülmesinden daha ağır basar. Sokakta yavru bir köpeğin dövülmesiyle 30 yaşında bir adamın dövülmesi vicdan terazisinde aynı değildir.

Siz de haksızlık yapıyorsunuz.  Bu bilgiye erişebiliyorsanız, bilgiye erişemeyenlere haksızlık yapıyorsunuz.

Çöpten yemek toplayan biri siz ona bakıp şükredin diye mi dünyaya yollanmış? Dünyada sizden kötü durumda olan insanlar, siz kendinizi mutlu hissedin ya da “Oh iyi ki böyle bir durumda değilim” diye gönderilen figüranlar mı?

Dünyanın bir yerinde çocuklar okula gidip diğer çocuklarla oyunlar oynarken 16 aylık bebeğin ülkesindeki zor şartlardan kaçarken cansız bedeninin kıyıya vurması haksızlık değil mi?

Dünyanın bir yerinde insanlar özgürce sokaklarda dolaşabiliyorken 43 sene haksız yere hapis yatan adama haksızlık değil mi?

Dünyanın bir yerinde çalışanlar emeklerinin karşılığını alabiliyorken bir işyerinde çalışanın işvereninin vereceği 3 kuruş maaşa muhtaç olması haksızlık değil mi?

Sözlerimi usta sanatçı Tuncel Kurtiz’in haksızlık şiirinden birkaç dizeyle bitirmek istiyorum.

“Haksızlığa uğrayınca bir kere en zoru inanmaktır yine kendine,
Hakkı yenen adam öfkeli değildir sırf utanır, utanır bütün bunlara izin verdiğine.

Haksızlıktan değil utancını kapasın diye karar verir kötü olmaya.
Başkalarının umutlarına saplar hançerini çünkü korkar kendi umutlanmaya.
Asıl haksızlık ihanet değildir, ihanetle aydınlığı kapamaktır, umutları öldürmektir.
Taa ki hayat kendi nefesini sana ödünç verene dek, taa ki bir daha aynaya bakmaya cesaret edene dek”