Malum, mübarek Ramazan ayını idrak ediyoruz. Daha sonra gidemem düşüncesi ile , sadece gece açık olan çukur kahveye bir iftar sonrası uğradım. Çoğu oruçluymuş müdavimlerin… İftar sonrası uğradığım için hepsinin keyfi yerindeydi. Sigara tiryakileri, havanın soğuğuna bakmadan dışarı çıkmış dumanı tüttürüyordu. Onlara selam verdikten sonra, içeri girdim ve memur Orhan’ın masasına oturdum. Elindeki gazeteyi inceliyordu. Beni görünce biraz şaşırdı ve “Hangi rüzgâr attı?” diyerek sorguya başladı. Ben de durumu izah ettim. Orhan hemen elindeki gazeteyi işaret ederek, “Yahu bu ne pahalılıktır, İstanbul’da bazı yerlerde tek hurmanın fiyatı on beş lira falanmış. Biri de üşenmemiş hemen bir slogan uydurmuş. Bak ne diyo bi adam ‘Hurma, hurma cebimi vurma…’. Şimdi sen diyeceksin ki, pahalıysa alma kardeşim…’

Böyle demiycek miydin ?” Ne yanıt vereceğime karar veremedim ilk anda... Çünkü bu konular çok hassas, inanca bağlı işler. Bunu düşünerek cevap verdim. “Kardeşim, bu da bir özenti değil mi? İslamiyet’in doğduğu topraklarda, yani çok sıcakta yenebilen bir meyve…Onlar bunları günlük hayatlarında tüketiyormuş. O topraklarda oluşu nedeniyle halkımız bu meyveye doğal olarak diyelim, bir anlam yüklüyor ve satın almak istiyor. Durum budur kardeşim” diyerek Orhan’ı yanıtladım. O da başını sallayarak bu yanıta olur verdi. Konunun başına yetişemeyen Tayfun, ağzını oynata oynata içeri girdi. Ben de dayanamadım “Sadece kürdanın eksik. Ne yedin bakalım iftarda? ”diye bir soru yönelttim.O da sıradan bir cevap verdi. ” Ne olcak, çorba, sebze yemeği falan, şeyi unuttum, hurma almış çocuklar iki tane de ondan yedim. Ama çok pahalıymış, sonra söylediler…Ben de bir yerden aşırdığım bir cümleyi söyledim ve ‘yediğimiz hurmalar cebimizi tırmalar’ deyince güldüler, sevindiler.” Biz de bu tekerlemeye kayıtsız kalamadık tabii…O sırada kapıda Turan göründü ve beni görünce masaya o da oturdu.Eski adettir, fiyakayı sevenler bir lokantada yemek yedikten sonra kahveye geldiklerinde, ağızlarında mutlaka bir kürdan olurdu. Caka satarlardı yani. Turan da o misal cakalı biçimde konuşlandı yanımıza…Sonra da kitabın ortasından konuyu açtı. “Geçenlerde berbere gittim, sıra beklerken bir muhalefet gazetesindeki haber gözüme çarptı. Diyanet, Ramazan öncesi bir açıklama yapmış ve emekli ve asgari ücretlinin maddi durumunun ‘fitre verilebilir’ nitelikte olduğunu bildirmiş. Sonra da Ramazan ayının ilk günü bir açıklama daha yapmış, beslenme konusunda halka sahurda avokado yemeyi tavsiye etmiş. Demek ki besleyici bir şey…Ama, markette tanesi 50 liradan başlıyomuş. Yani bize göre değil.” Hayret edilecek gibi, Turan bu konuda hiç bozuntuya vermedi, alay etmedi avokadoya dair. Bunu fark eden Tayfun dayanamadı “Dalga mı geçiyolar bizle…Hem diyosun emekliye, asgari ücretliye fitre verilir, ama kim kime vercek o da belli değil. Memleketin üçte ikisi aynı durumda çünkü, hadi onu geçtim, avokado tavsiyesi nerden çıktı. Acaba bunun için talimat mı geldi bir yerden?” Herkesi bir gülmek tuttu bu lafın üzerine…İçeri yeni giren Mikail, sorunun yanıtı veriverdi hemen…”Arkadaşlar, bu topraklarda sade biz yaşamıyoz. Zengini var, başka ülkelerin zengin Müslüman topluluğu var. Onlara söylenmiştir belki…İçerisi giderek yükünü almaya başlamıştı. Sigara içenlerin dışında herkes girmeye başladı ama, onlar da tartışmayı camdan duymuşlar. Kadir atıldı hemen “ Birkaç sene evvel , bir evde iftar yapan Cumhurbaşkanı anlatmamış mıydı neler yediğini…Hurma dedi galiba, avokado da demiştir herhalde…Başka bir de adını bilmediğimiz meyvelerde vardı gibi geliyo bana…Belki de o yüzden Diyanet bunu konu etmiştir.” Tayfun yine sinsice gülmeye başlamıştı. Sırıtarak bizim masaya döndü ve “ Yine tezgaha geldiniz. Zenginin malı fakirin çenesini yorarmış. Şimdi yaptığımız tam da bu değil mi ?” derken Kadir ayağa kalktı, Tayfun da üzerine gelecek sandı ve kapıdan kaçtı gitti. Bize de çayları söylemek, avokado sırrını çözmekten başka bir şey kalmayıverdi. Muhabbet de sona erdi.