Bayram ertesi, uzunca bir süreden beri uğrayamadığım çukur kahveye gitmek istedim. Galiba erken gitmişim, dört masanın ikisi boştu. Tahir gazeteyi kapmış, şair Mikail de elindeki telefonu kurcalıyordu. Belli ki mesajları okuyordu. Doğal olarak yaşıtım Kadir’in masasın oturdum. Selam, kelam derken içeriye Tayfun giriverdi. Ama elinde ekmek vardı. Bu nedenle eve gideceğini söylemek istemiş. Sonra da “Arkamdan konuşmayın” dedi ve evin yolunu tuttu. Bu kadar kısa bir görüntü bile neşenin kaybolduğu izlenimi veriyordu. Çünkü suratlar asıktı. Üstelik bayram gibi bizi birbirimize yakınlaştıran, az da olsa neşeli görünmemizi sağlayan bu manevi günlerde.. Sanki eskiden daha renkli ve heyecanlı geçerdi diye içimden düşünürken, içeriye marangoz Turan damlayıverdi. “Ne o be suratlar asık, Karadeniz’de gemileriniz mi battı? Mikail Turan’ın sözünü kesti ve “ Bin liraları beklerken bayramımızın tadı kaçtı da ondan…” Bu sözler kimseyi tatmin etmemişti. Kadir de konuya bodoslama daldı.”Oğlum, bin lira erken gelse ne olur, geç gelse ne olur. Sanki bir işimizi görcek, biz neden bu gecikme oldu ona kızıyoz.”

Bu sözlerden sonra ilk çay servisi başladı. Bizlerde çayları yudumluyorduk ki, Tayfun hızla içeri daldı. “Ne kaynatıyonuz gene? Bayram ikramiyesi neyinize yetmiyo? dedi ve gülerek devam etti. Şimdi telefona baktım elektriğe yüzde yirmi beş zam yapılmış. Mübarek olsun. Kadir elindeki gazeteyi top yaptı ve Tayfun’a fırlattı. Sonra da “Şakanın da yeri zamanı var, zaten herkes düşünceli…Ramazan iyiydi, en azından seni görmedik kahveye gelmediğimiz için.” Tayfun biraz alındı bu sözlere ve Kadir’e dönerek “Abi sizi kızdırmak istemedim, biraz gülelim istedim. Baksana herkesin yüzü mahkeme duvarı gibi…” Elektrik zammı da gerçekten yapılmış. Bu açıklamanın üzerine bu kez Mikail devreye girdi “Tayfun mahkeme duvarı nasıl oluyo biliyon mu ?” Bu kez yüzlerde tebessüm başlamıştı. Tayfun lafın altında kalır mı, hemen yapıştırdı “ Televizyondaki haberler beni böyle düşündürdü. Silivri mesela…Tam dört kadar şehir plancısı varmış cezaevinde. Acaba onları ne yapacaklar burada. Yeni bir hapishane mi yaptırcaklar, ya da İstanbul’u istedikleri gibi yapılaştırmak için mi ? “ Can yakıcı bir soruydu Tayfun’unki…Bir an sessizlik oldu, içeri yeni giren kahveci Oğuz soruyu patlattı; “Kimler CHP boykotuna katıldı? “ Kadir araya girdi “Napcan oğlum, şikâyet mi etcen katılanları…Zaten herkesin cebi delik, biz sürekli boykottayız, senin aklına ne geldi, kime yaranmak istiyon?” İş giderek kızışıyordu. Oğuz’un İktidar yanlısı gibi konuşmasına cevap Mikail’den geldi. “Sen boykotu bırak da biraz gazete falan oku, ya da haberleri izle…Bursa’nın eski belediye başkanı ne yapmış biliyonuz mu ?” Kimseden ses çıkmayınca Mikail devam etti. “ Yapılmayan iftar için para ödemiş, hem de faturası bile varmış.” Oğuz konuyu kapatmak istedi ve “Eski defterleri karıştırma, oldu bitti, Ramazan geldi geçti, şimdi sırası mı ? “ diye söylenince, bu kez Kadir ortamı yumuşatmak istedi. Kısa bir sessizliğin ardından kapıdan içeriye Himmet abi girdi ve geçmiş bayramımızı kutladı, sonra da Kadir’in yanına oturdu. “Ne tartışıyonuz anlamadım, sesleri duydum da…” Kadir beklenmedik sakin bir üslupla, “İktidar-Muhalefet çekişmesin Silivri cezaevi üzerinden konuşuyoduk.” dedi. Himmet abi de “Bursa’da içerde tutulan çocuklaa vamış.” deyince yeni bir tartışmanın kapısı aralandı. Tayfun çabuk davrandı ve “Benim oğlum o tip işlere girse evden kovarım.” Bu sözler kahveyi iyice elektriklendirdi. Mikail bu kez ciddi bir poz takınarak “ Neden böyle söyledin. Haksızlıklara karşı tepki vermek suç mu ? O çocuklar biz gittikten sonra memleketi idare etcekler. Bence siyasetle ilgilenmeleri normal değil mi ? Böyle bir şey olur, mu ? Mitinge gittin, gel bakalım kodese…Böyle olur mu ? “ Kısa bir sessizlik sonrası Oğuz yine ortaya daldı “Senin çocuklar evlensin, torunlarını eylemci yaparsın o zaman, keyfini sonraya sakla…” Bu cümle fitili iyice ateşledi. Öğrencilerin eylem yapması, yapmaması kavgası işi karıştırdı.Bu tartışma elektriğe yapılan yüzde yirmi beşlik zammı bir kez daha hatırlattı. Kadir atıldı ve son noktayı koydu. “Herkes kendine göre haklı, ama bir şey var, hepimiz emekli maaşına mahkumuz, bırakın bu işleri, kendi hakkımız için ne yapılacaksa yapalım. Aç karnına politika olmuyo…Ben gidiyom, size iyi münakaşalar “ dedi ve çıktı gitti. Kısa bir sessizlik sonrası ben de bu tatsız oturumu terk ettim.Eminim benim gibi tüm kahve halkı da, bu kez elektriğin çarpan zammını düşünüyordu. Bir kez daha hayat pahalılığına yenilmiş biçimde yeni bir güne başlayacaktık.. Ve yine kendi kendimize söylenerek duracağız. Çünkü elimizden gelen sadece bu kadardı!