Bir gün, çocuğum doğdu, o dünyaya geldiğinde, yetişmem gereken işler ve ödenmesi gereken faturalarla meşguldüm.

Ben uzaklardayken yürümeyi öğrendi, konuşmayı da öyle...

Ve biraz büyüdüğünde; “Senin gibi olmak istiyorum baba” demeye başladı.

“Ben de büyüyünce senin gibi olacağım.”

İşyerine telefon açıp;

“Baba, eve ne zaman geleceksin?” diye sorardı ikide bir.

“Ne zaman geleceğimi bilmiyorum oğlum. Ama geldiğimde birlikte güzel bir vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.”

Yıllar öylece geçip gitti...

Oğlum on yaşına geldi...

Ona güzel bir top aldım.

“Top için teşekkürler baba! Haydi oynayalım.?” dedi.

“Bu hafta sonu tamamlamam gereken işler var” dedim.

“Bugün olmaz, haftaya, tamam mı?”

 “Tamam” dedi, fakat yüzündeki gülümseme eksilmedi.

Haftaya da buna benzer mazeretim olmuştu!

Öteki haftalarda da!

Sonunda dayanamayıp;

“Büyüyünce baba” dedi, “ben de senin gibi olmak istiyorum.”

Yıllar öylece geçip gitti...

Oğlum önce ilkokuldan, sonra liseden, sonra üniversiteden mezun oldu.

Bu durumda, başka birçok baba gibi, benim de söylemem gereken bir şeyler vardı.

“Seninle gurur duyuyorum oğlum” dedim.

 “Gel, şöyle biraz oturalım; sana diyeceklerim var.”

Başını salladı ve gülümseyerek;

“Arkadaşlara sözüm var baba” dedi.

“Sen arabanın anahtarlarını verebilir misin bana. Sonra görüşürüz, oldu mu?”

Yıllar öylece geçip gitti...

Emekli oldum, artık bol-bol vaktim vardı.

Oğlum ise başka bir kentte iyi bir iş bulmuştu, orada yaşıyordu.

Bir gün ona telefon ettim;

“Eğer sence de uygunsa, hafta sonu buraya gel de hasret giderelim” dedim.

“Sevinirim baba” dedi. “Bir bakayım, uygun bir vakit bulabilirsem, gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Fakat seninle görüşmeyi ben de istiyorum, baba.”

“Peki, ne zaman gelirsin oğlum?”

“Ne zaman olur bilmiyorum, baba. Şimdi bir iş görüşmem var, ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.”

Ve telefonu kapattığımda, oğlumun çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini anladım!

Çocukluk hayalini gerçekleştiriyordu...

Örnek aldığı babasına benzemişti...

Evet, büyüyünce tıpkı babası gibi olmuştu!

Yaşam akıp gidiyor, bir bakmışsın ki bitmiş!

Yaşamımızda çok şeylere sahip olabiliriz ama “zamana” ve “ertelediklerimize” bir daha asla..!

 

Kıssadan Hisse

 

Zaman hızla akıp geçiyor...

Evet, hepimiz çok yoğunuz, bir koşuşturmadır gidiyoruz.

Sevmeye bile vaktimiz yok.

Yoğun bir tempoda oradan oraya koştururken sevdiklerimizi ihmal edebiliyoruz.

Haftaya giderim, yarın ararım gibi bahaneler buluruz lakin yarın çok geç olabilir.

Her şeyi emekliliğe bırakmamak gerek...

Bizim için çok değerli olan sevdiklerimizi ve aile büyüklerimizi görüşemesek de sık-sık arayıp hal hatır soralım.

Hep kendimize, işlerimize zaman ayırmayalım, çevremizdekilere, sevdiklerimize de zaman ayıralım.

Bir sabah uyandığımızda annemizi, babamızı, küs olduğumuz bir arkadaşımızı, çok sevdiğimiz bir dostumuzu, kafesteki kuşumuzu, kapının önündeki kedimizi bulamayabiliriz.  

Biraz tebessüm, biraz ilgi, biraz hatırlamak, biraz değer vermek, güzellikleri paylaşabilmek, sevgiler çoğaltabilmek, en önemlisi kalplere dokunabilmek.

Sevdiklerimize zaman ayıralım, yoksa zaman bizi sevdiklerimizden ayırır...

Bir insanı kazanmak zaman meselesi, yitirmek ise an meselesidir.