Bir zamanlar 99 kişiyi öldüren bir adam yeryüzünde bulunan âlimlerin en büyüğünü soruşturmaya başlar.

Bu adama bir rahibe gitmesini söylerler.

Rahibin yanına gelen adam ona şöyle der; ‘Ben bugüne kadar 99 kişiyi öldürdüm. Şimdi tövbe etmek istesem kabul edilir mi?’

Rahip; ‘Sen zaten 99 adamı öldürmüşsün bu durumda nasıl tövbe edeceksin? Senin tövben kabul edilmez’ der.

Bunun üzerine büyük umutlarla gelen adam, tövbesinin kabul olmayacağını söyleyen rahibi de öldürür.

Böylelikle öldürdüğü sayı tam 100 kişiye ulaşır.

Ama adamın içinde bu günahtan kurtulmak ve rahata erebilmek için bir kıvılcım vardır.

Bunun için adam yeniden yeryüzünde bulunan âlimlerin en büyüğünü araştırmaya başlar.

Ardından bir yerde falanca âlim olduğunu, ona gitmesini söylerler. Adam o âlimi bulur ve ona şöyle diyor; ‘Ben bugüne kadar 100 adamı öldürdüm. Tövbe etmek ve bu ağır günahı üzerimden atmak istiyorum. Ettiğim tövbe kabul olunur mu?’

Âlim; ‘Tabii ki. Tövbe ve insan arasına ne girebilir! Rabbi ile insan arasına ne girebilir! Dua ile insan arasına ne girebilir!’

Âlim, adama falan yere gitmesini söyler; ‘Gittiğin yerde Allah’a ibadetle meşgul olan güzel kişiler var. Onlarla birlikte sende Allah’a ibadette bulun. Memleketine sakın geri dönme. Çünkü o yer fenadır.’

Adam, âlimin söylediği yere gitmek için yola koyulur. Tam yolu yarıladığı anda adamın eceli gelir ve ölür.

Azap melekleri ile rahmet melekleri arasında adamı kimin götürmesi gerektiğine yönelik bir tartışma başlar.

Rahmet melekler; ‘Adam, kalbiye Allah’a doğru yönelerek ve tövbesini ederek yola koyuldu. Adam tüm kalbi ile Allah’a doğru yöneldi, tövbesini etti ve ardından yola koyuldu. Onu bizim almamız gerekli’ derler.

Azap melekleriyse; ‘Olmaz, bu adam yaşamı boyunca hiçbir iyilikte bulunmadı ve 100 adam öldürdü, dediler.

Tam bu sırada insan kılığına bürünmüş bir melek gelir.

Rahmet melekleri ve azap melekleri gelen bu meleği hakem olarak seçerler.

Seçilen hakem melek onlara şöyle der; ‘Gittiği yer ile geldiği yer arasındaki mesafeyi ölçün. Adam hangi yere daha yakın olursa o bölgeye ait olur.’

Azap ve rahmet melekleri iki yer arasındaki mesafeyi ölçerler. Adamın gitmek için yola koyulduğu, iyi insanlar bulunan yerin çok az miktar daha yakında olduğunu anlarlar.

Böylece adamı rahmet melekleri alır...

Kıssadan Hisse:

Kuşkusuz kusur ve hata işlemek insanın doğasında vardır.

Hiçbir insan kusursuz değildir.

Mutlaka başına bir aymazlık ve unutkanlık gelebilir, dünya zevkleri için günah ve hata işleyebilir.

Yüce Allah’ın bu zayıf insana olan şefkatinden biri de insanoğlu günah işledikçe aymazlığa düştükçe ona tövbe kapısını açmasıdır.

Allah’ın bu nimeti olmasaydı Âdemoğlu çok büyük bir sıkıntıya girecek, Allah’a yaklaşma konusunda istemi sönecek ve Allah’ın rahmetinden umudu kesecekti.

Tövbe, insanlığın eksikliği gereği ve İnsanın kusur işleme sonucunun sonunda sarıldığı bir yoldur.

Yeter ki iyi niyetle ona yönelelim...