Bir gece kadının biri bekliyordu havaalanında, daha epeyce zaman vardı, uçağın kalkmasına.
Havaalanındaki dükkândan bir kitap ve bir paket kurabiye alıp, buldu kendisine oturacak bir yer.
Kendisini kitabına öyle kaptırmıştı ki, yine de yanında oturan adamın olabildiğince cüretkâr bir şekilde aralarında duran paketten birer-birer kurabiye aldığını gördü, ne kadar görmezden gelse de...
Bir taraftan kitabını okuyup, diğer yandan da kurabiyesini yerken,
gözü saatteydi, "kurabiye hırsızı" yavaş-yavaş tüketirken kurabiyelerini.
Kulağı saatin tik tak larındaydı ama yine de engelleyemiyordu tik tak lar sinirlenmesini...
Düşünüyordu kendi kendine, "Kibar bir insan olmasaydım, morartırdım şu adamın gözlerini!"
Her kurabiyeye uzandığında, adam da uzatıyordu elini.
Sonunda pakette tek bir kurabiye kalınca
"Bakalım şimdi ne yapacak?" dedi kendi kendine...
Adam, yüzünde asabi bir gülümsemeyle uzandı son kurabiyeye ve böldü kurabiyeyi ikiye.
Yarısını kurabiyenin atarken ağzına, verdi diğer yarısını yanındaki kadına.
Kadın kapar gibi aldı kurabiyeyi adamın elinden ve
"Aman Allah’ım, ne cüretkâr ve ne kaba bir adam,
üstelik bir teşekkür bile etmiyor!"
Anımsamıyordu bu kadar sinirlendiğini yaşamında.
Uçağının kalkacağı anons edilince bir iç çekti rahatlamayla.
Topladı eşyalarını ve yürüdü çıkış kapısına...
Dönüp bakmadı bile "kurabiye hırsızı" na!
Uçağa bindi ve oturdu rahat koltuğuna.
Sonra uzandı, bitmek üzere olan kitabına.

Çantasına elini uzatınca, gözleri açıldı büyük bir şaşkınlıkla.
Duruyordu gözlerinin önünde bir paket kurabiye!..
Çaresizlik içinde inledi, "Bunlar benim kurabiyelerimse eğer;
Ötekiler de onundu ve paylaştı benimle her bir kurabiyesini!"
Özür dilemek için çok geç kaldığını anladı üzüntüyle...

Yapabileceği bir şey yoktu çünkü...
Kaba ve cüretkâr olan,"kurabiye hırsızı" kendisiydi işte.

Alıntı...

Kıssadan Hisse:

İnsanlar görünenlere göre karar verir.

Görünenlere inanır, görünenleri gerçek olarak kabul eder ve ona göre hüküm verir.

Çoğu kez da görünenlerin gerçek olmadığının farkına varır.

Sonra yanıldığını hisseder ama iş işten geçer...

Hiçbir şeyin demeyelim hadi, çok şeyin göründüğü gibi olmadığını, gerçeklerin görünenler arkasında gizlendiğini bilmek gerek.

Yaşam deneyimi, yaşananlardan çıkarılan sonuç, hiçbir şeyin dışarıdan göründüğü gibi olmadığı, yani hiçbir gerçeğin görüntüden ibaret olmadığını insana öğretir.

Hiçbir şey göründüğü gibi değildir, gerçeğine vakıf olabilmek için insan duyarlı olmalı, her duyduğuna, gördüğüne inanmamalı, işin gerçeğine varmak için daha ölçülü ve düşünceyle yaklaşmalıdır.

İnsan kimi kez hatta çoğu kez içinde yaşadıklarını farklı olarak dışarıya yansıtabilmektedir.

Bu durumu çözenler de çoğu kez başkaları tarafından nasıl görünmesini istiyorsa o şekilde görünmesini sağlayabilirler.

İnsana karşı inancı, sevgisi, muhabbeti, içtenliği, güveni, değeri derinden sarsılır.

“Hiçbir şey göründüğü gibi değildir; Bugün yaşam veren su, yarın sizi boğabilir.” Hz. Mevlana’nın dediği gibi...

Hiçbir olayı, sonuna gelmeden yargılama.

Hiçbir şey göründüğü gibi değildir.

Sonu geldiğinde hikmeti anlarsın...

Bereketli bir hafta dileği ile...