Tık, tık, tık…

– Kim o?

– Hazırlan gidiyoruz.

– Sen kimsin? Nereye gidiyoruz?

– Sıran geldi. Gerçek evine gidiyoruz.

– Gerçek ev mi? Sen! Yoksa!

– Evet. Hadi gidelim.

– Dur bir dakika, bir sürü yarım işim var.

– İş yarım kalmaz. Birileri tamamlar. Oyalanma artık.

– Çocuklar, onlar daha çok küçük, bari vedalaşsaydım.

– Sen olmadan da büyürler, hadi bekliyorlar.

– Bekliyorlar mı? Onlar da kim?

– Gidince görürsün.

– Anladım. Anladım ama kalbini kırıp, gönlünü alamadıklarım, iyiliğini görüp, karşılık veremediklerim var.

Anlayacağın borçlu gitmek istemiyorum.

– Bunu zamanında düşünseydin!

– Zamanında mı? İyi de ben daha zamanım var sanıyordum.

– Hepiniz aynısınız... Zaman dediğin, içinde bulunduğun an... Bunun ötesi yok...
– Keşke, keşke…!

– Devam etme. Bugünü yaşarken hep yarın var gibi davrandın. Üstündeki üniformanın sorumlulukları var..

Yerine getirmedin!

Bu sana bir uyarıydı. Şimdi gitmiyoruz… Ama her an gidebiliriz...

Bir daha geldiğimde önünde umut, arkanda pişmanlık olmasın!..

(kısa Hikâyelerden alıntı)

Çıkarım:

Yüce Allah’ın bize verdiği yaşam geçicidir.

Allah’tan geldik ve sonunda her birimiz yine O’na döneceğiz.

İster inansın, ister inanmasın herkes, ölüm gerçeğini mutlaka tadacak ve kıyamet günü yüce Yaratıcının huzurunda hesap verecektir.

Her insan doğar, büyür ve sonunda ölüm dediğimiz gerçekle karşılaşarak geldiği yere geri döner.

Yani yaşamımız, ölüm denen gerçeğe doğru durmadan akmaktadır.

Kısa süreliğine konuk olduğumuz bu dünyada, her gün binlerce insanı yolcu ettiğimiz sonsuzluk yurduna adım-adım yaklaşıyoruz...

Ölüm, kişiyi yatağından ayırıp toprağa, dünyanın kalabalığından alıp kabirde yalnızlığa terk eder...

Çoluk çocuğundan mahrum bırakıp toprağın kucağına iter...

İş, aş derdi de biter...

Geride kalanlara da sıra gelecektir kuşkusuz...

Hepimizin kapısını çalacak olan ölüm, bir son değil, yeni ve kalıcı bir yaşamın başlangıcıdır...

Bu dünyada kısa bir süreliğine sınavdayız...

Hesap günü, canımızdan, malımızdan, yaptıklarımızdan ve yapmadıklarından hesaba çekileceğimiz gündür.

O gün, küçük-büyük demeden, dünyada işlenen her şeyin yer aldığı amel defterinin açılacağı gündür.

O gün, herkes dünyada yaptığının karşılığını bulacaktır.

O gün, hazırlıklı olanlar için sonsuz bir güzellik vardır önlerinde.

Hazırlıksız olanlarsa, dünya yaşamında inançsız, Allah’ın rızasını kazanma gibi bir tutkuları olmayan, hesap gününü düşünmeyen kimselerdir.

Her iki kesim de yaptıklarının karşılığını elbet bulacaklardır.

Yani herkes, ne ekmişse onu biçecektir...

O gün, inananlar-inanmayanlar, haklılar, haksızlar, zalimler, mazlumlar, zayıflar ve güçlüler birbirleriyle hesaplaşacaklardır.

Herkes kendini haklı çıkarmaya çalışacak, sonunda yüce Allah, hükmünü verecek, haklı olan haksız olandan ayırt edilecektir.

Her şeyini dünyaya bağlamış, ahiret inancı taşımayan bir kimse için ölüm en büyük korku ve felakettir.

Ne ki, Allah’a inanan ve bu doğrultuda yaşayan inananlar için durum farklıdır...

O, her ne kadar bir anlık dünyadaki sevdiklerinden ayrılma üzüntüsü taşısa da onun için ölüm, sevgiliyle buluşmadır, Rabbine kavuşmadır.

Her gün binlerce insanın bu dünyadan ölümle başka bir âleme göçmesi, hepimiz için en büyük ibret ve etkili bir öğüttür.

Ölümü düşünmek, bizim Yaratıcı ile olan bağımızı güçlendirir.

Allah’ın bizlere sunduğu sayısız nimetlere şükretmeyi, bir gün bunların elimizden gideceğini, kalben-gönülden bunlara bağlama-mayı öğrenenlere ne mutlu...