Büyük bir şehrin bilim ve erdem bakımından en ünlü bilginlerinden biri, her gün olduğu gibi, o gün de öğrencilerine ders vermekle meşguldü.

Ancak, bilgin ile ivedilikle görüşmek isteyen bir kişi yüzünden, derse birkaç dakika ara vermek zorunda kaldı...

Gelen kişi, şehrin en varsıllarından biri değilse bile, hatırı sayılır tüccarları arasındaydı.

Adam, Bilgin’e;

“Size bir maruzatım var” dedi. “Ben hacca gitmek istiyorum. Bunun için, sene boyu kenarda üç yüz altın biriktirdim. Acaba bu para rahatlıkla gidip gelmem için yeterli olur mu?”

Bilgin’in yanıtı şu oldu;

“Bu para rahatlıkla gidip gelmen için yeterli olmayabilir.”

Bunun üzerine, adam;

“Peki, öyleyse,” dedi. “Biraz daha biriktirir, seneye giderim.”

Adamın medreseden ayrılmasının üstünden fazla bir zaman geçmeden, bu kez, ayağında çarık, elinde küçük bir bohça ile sade halli bir derviş Bilgin’in ziyaretine geldi.

“Fazla durmayacağım” dedi derviş. “Allah nasip, kısmet ederse, hac için yola düştüm. Diyeceğin, istediğin bir şey var mı?”

Bilgin;

“Yolun açık olsun. Oralara bizden de selâm götür; dua et bizim için” dedi, sonra da kucaklaşıp vedalaştılar...

Öğrenciler, yarım saat içinde gördükleri bu iki olay karşısında şaşkına dönmüşlerdi. İçlerinden birisi;

“Hocam” dedi, “Tüccar geldiğinde, ‘Hac için üç yüz altın yetmeyebilir’ dediniz. Bu adamın ise belki bir altını bile yok. Ama ona yolun açık olsun dediniz.”

Bilgin’in verdiği yanıt sarsıcıydı;

“Çünkü tüccar, parasına güveniyordu. Üçyüz altının başına ne geleceğini, yetip yetmeyeceğini ben garanti edemem. Ama derviş, ‘Allah nasip ederse’ diyerek yola koyulmuş. İnanıyorum ki, güvendiği Allah onu yolda bırakmayacaktır.”

(Düşündüren Öyküler’den alınmıştır)

Çıkarım:

Hepimiz bir yazgı planıyla dünyaya doğuyoruz ve nasibimiz biz doğmadan çok önce belirleniyor...

Yani payımıza düşen yaşam koşulları yazgı planımızda tanımlı...

Yani bu dünyada sahip olduğumuzu zannedeceğimiz mal, mülk, şan, şöhret, başarı ölçülebilir kaynaklardan bize bilinir olabilir.

Özetle rızkımız oyuna ilk girdiğimizde belli...

Ama eğer bize sunulanları daha çok paylaşabilirsek, daha çok iyilik yapabilirsek, daha çok paylaştıkça daha büyük bolluklara ulaşabiliriz...

Bu gün paranın her şeyi satın alabileceğine inananlar, parayı bir araç olmaktan çıkartıp amaç haline getirdiler.

Parası olmayanların çabaları bir yana, parası olanların paralarına para katma hırsları önü alınamaz bir hal almış durumda...

Oysaki paranın satın alamadığı şeyler de vardır ve para her şey değildir...

Nice varlıklı insanların hiçbir şey yiyemedikleri için serumlarla beslendiklerini, nefes alabilmek için ağızlarına ve burunlarına hortumlar takıldığını, seslerinin çıkmadığını, birilerinin yardımı olmadan parmaklarını bile oynatamadıklarını, kısacası çuvallar dolusu paranın her şey olmadığı savı ile ‘parasızlığın çok şey olduğu’ savı kıyasıya çatışmaktadır...

Burada mutlaka kazananlar paranın ‘amaç’ değil ‘araç’ olduğunu kavrayabilenler olacaktır.

Bir başka deyişle, paranın gerçekte ne olup olmadığını anlayanlar, paranın esiri değil, efendileri olmaya adaydırlar..!